I żyli długo...
Ale czy szczęśliwie?
Dziś to Czerwony Kapturek wypatruje w ciszy kogoś, kto przyjdzie z wizytą. Dla wielu starszych osób telefon od bliskiego to jedyne okno na świat. Wesprzyj Program „Obecność”.
Napisz szczęśliwe zakończenie
Przygoda dobiegła końca, przyjaciele odeszli, a spełnione marzenia stały się wspomnieniem... Dla tysięcy starszych osób piękna opowieść zamieniła się w ciszę i samotność. Dziś co drugi senior w Polsce doświadcza samotności, która dzień po dniu odbiera sens życia. Stowarzyszenie mali bracia Ubogich odpowiada na to wyzwanie.
Wesprzyj Program regularnych odwiedzin „Obecność” i pomóż nam napisać szczęśliwe zakończenie.
Pomóż nam działać! Wesprzyj wpłatą jednorazową.
Możesz pomóc także wpłacając darowiznę na konto bankowe 29 1600 1462 1818 9539 9000 0004
Twoja pomoc ma znaczenie
Masz realny wpływ na codzienność seniorów. Swoim wsparciem zapewniasz:
Dojazdy do seniorów
Wolontariusze regularnie odwiedzają podopiecznych w ich domach
Wyjścia do kina i teatru
Seniorzy mogą ponownie cieszyć się kulturą
Spotkania grupowe
Wspólne wydarzenia wzmacniają poczucie wspólnoty i wzajemnego zrozumienia
Kwiaty i drobne upominki
Prezent na urodziny czy imieniny pozwala seniorom poczuć, że są ważni i pamiętani
Pomoc materialną w kryzysowych sytuacjach
Doraźnie wsparcie dla seniorów, którzy w danej chwili muszą się zmierzyć z niespodziewanym problemem
Szkolenia wolontariuszy
Uczą czym jest wolontariat, pomagają rozwijać kompetencje i przygotowują do pracy z seniorami
Bieżące wsparcie
Pomoc w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami i emocjami oraz wsparcie psychologiczne
Profesjonalną koordynację
Zapewnia sprawne i stalibne funkcjonowanie Programu, gwarantuje bezpieczeństwo jego uczestników
Drugi człowiek zmienia wszystko
Naszą misją jest przeciwdziałanie samotności i izolacji społecznej wśród osób starszych – jednemu z największych wyzwań współczesnego społeczeństwa.
To dlatego już ponad 20 lat niesiemy wsparcie osamotnionym seniorom. W ramach Programu „Obecność”, który opiera się na organizacji wolontariatu towarzyszącego dla starszych osób doświadczających samotności, budujemy trwałe relacje i wspieramy naszych podopiecznych na co dzień.
To zaufanie darczyńców i stabilna koordynacja pozwalają Programowi obejmować coraz więcej osób realną opieką i serdeczną obecnością. Wszystko po to, by seniorzy mogli ponownie poczuć przynależność do społeczności i radość życia.
Poznaj historie podopiecznych Programu
Pan Gustaw (90 lat)
Nieustępliwy Obieżyświat
Przez 40 lat pracy w zaopatrzeniu przemierzył niemal całą Polskę – od gór aż po morze, odwiedzając rodzinę rozsianą po kraju i świecie. Wraz z ukochaną żoną Emmą podróżowali po Kalifornii i odwiedzali synów mieszkających w USA i Australii. Wspólnie przeżyli ponad pół wieku, a ich więź była jak z bajki... Dziś często i czule ją wspomina, mówiąc z uśmiechem: „Moja dama”.
Dziś Pan Gustaw pozostaje młody duchem. Towarzyski, gościnny, zawsze rozmowny – tęskni za obecnością ludzi. Niestety, z trudem porusza się po mieszkaniu i od pół roku nie wychodzi z domu. Choć mieszka na parterze i do pokonania ma tylko kilka schodów, obawia się upadku. Gdy musi zejść, robi to bardzo ostrożnie – schodek po schodku, kurczowo trzymając się poręczy. Każdy z tych małych kroków jest kolejną próbą odwagi.
Od roku odwiedza go nasza wolontariuszka, Jagoda. Dzięki udziałowi w Programie „Obecność”, po raz pierwszy od dawna pan Gustaw opuścił swoje mieszkanie dla przyjemności poznawania świata. „Płynęliśmy statkiem po Odrze. Krajobraz był przepiękny. A posiłki? Wytworne!” – opowiada z ożywieniem, a jego twarz rozjaśnia szeroki uśmiech.
Pani Alicja (85 lat)
Ceramiczna Alchemiczka
Pani Alicja jest pełna twórczej pasji. Z wykształcenia inżynier technologii ceramiki, swoje talenty wykorzystywała w zakładach produkujących cegły, a następnie w Ministerstwie Budownictwa. Współtworzyła patenty i była rzeczoznawcą jakości ceramiki. Bogata droga zawodowa przyniosła jej uczucie spełnienia.
Przez ponad 50 lat mieszkała na tętniącej życiem Sadybie i aktywnie uczestniczyła w warszawskim życiu kulturalnym. By być bliżej rodziny, 5 lat temu otworzyła nowy rozdział i przeprowadziła się do Wrocławia. W nowym mieście brakowało jej dostępu do inicjatyw kulturalnych i towarzystwa – udało się to zmienić dzięki Stowarzyszeniu. Program „Obecność” sprawił, że nawiązała nowe znajomości, odwiedza muzea, uczestniczy w spotkaniach grupowych i w warsztatach fotograficznych – ma już na koncie własne wystawy. Znowu czuje się częścią społeczności.
Pan Janusz (84 lata)
Roztańczony Piekarz
W przeszłości prowadził własną piekarnię, a gdy dzień dobiegał końca, a światła w lokalu gasły, czas poświęcał drugiej pasji, którą był taniec. Do dziś w domu pana Janusza można zobaczyć liczne dyplomy i wyróżnienia, przypominające o dawnych sukcesach. Z natury towarzyski – uwielbia rozmowy, żarty i potrafi zarazić każdego swoim optymizmem. Ma też ogromny talent do snucia opowieści.
Z roku na rok jednak coraz bardziej doskwierała mu samotność. Próbując ją przełamać trafił do Programu „Obecność”. Dziś widać wyraźnie, że dzięki spotkaniom z wolontariuszem Adamem odzyskał radość życia i chęć do działania. Wciąż niezła kondycja sprawia, że pozostaje aktywny i chętnie angażuje się w różne inicjatywy.
Pani Ludomira (93 lata)
Pani Ogrodu
Pani Ludomira jest pogodna, inteligentna i chętnie dzieli się swoją historią. A opowieści z jej życia są fascynujące – o dzieciństwie naznaczonym wojną, ucieczkach z mamą, dramatycznym rozdzieleniu z siostrą i babcią, a potem wzruszającym odnalezieniu się. Zawodowo była nauczycielką wychowania fizycznego. Trenowała siatkówkę, pływała i jeździła na nartach, a później uczyła dzieci i młodzież.
W latach 70. zmarł jej mąż i od ponad 40 lat mieszka sama. Porusza się przy pomocy balkonika, powoli, lecz nie rezygnuje z samodzielności. Gotuje, dba o porządek, robi drobne zakupy oraz troszczy się o swoją działkę, która jest jej największą pasją. Pani Ludomira marzyła, by mieć osobę, z którą może wspólnie wybrać się do swojego ogrodu, czy pójść na spacer. Udział w Programie i obecność wolontariuszki Natalii stała się dla niej źródłem radości i motywacji do wychodzenia z domu.
Pan Henryk (92 lata)
Wirtuoz Długowieczności
Przed laty jego życie wypełniała muzyka – grał na pianinie i uczył innych, a wykonywane przez niego utwory oczarowywały słuchaczy. Dziś często wspomina jak piękna i ważna była dla niego pasja.
Choć teraz gra rzadziej, wciąż pozostaje wierny sztuce. Wierzy, że rozwój intelektualny oraz kontakt z kulturą są kluczem do zachowania młodości ducha. Podkreśla, jak ważne jest ćwiczenie nie tylko ciała, ale także zmysłów i umysłu. Regularnie czyta artykuły, w tym o najnowszych osiągnięciach technologii i sztucznej inteligencji. Swoimi spostrzeżeniami chętnie dzieli się podczas spotkań z wolontariuszem. Te rozmowy mają dla niego ogromną wartość – inspirują, motywują i wnoszą w jego codzienność radość. Program „Obecność” to dla niego okno na świat i szansa na upragnioną rozmowę z drugim człowiekiem.
Pani Leonora (78 lat)
Dobra Wróżka
Pani Leonora, to prawdziwa dama o żywym umyśle. Z wykształcenia ekonomistka, jest elegancka i bardzo kulturalna. Wspólnie z mężem dużo podróżowała, dzięki czemu ma w zanadrzu mnóstwo ciekawych historii, którymi chętnie się dzieli.
Gdy 10 lat temu odszedł jej mąż, została sama. Córka i wnuki mieszkają daleko, co ogranicza częstotliwość ich spotkań. Obecność wolontariuszki Doroty okazała się lekarstwem na samotność. Pani Leonora chętnie wybiera się do kina czy teatru, uwielbia sztukę oraz muzea. Chętnie dzieli się swoimi przeżyciami i zawsze z ciekawością poznaje nowe miejsca. Z entuzjazmem uczestniczy w wystąpieniach medialnych, podkreślając, jak wiele dobrego wnosi w jej życie Program „Obecność”. Jest osobą, która łatwo nawiązuje kontakt i niczym dobra wróżka zjednuje sobie ludzi.
Pani Teresa (79 lat)
Zaklinaczka Barw
Pani Teresa prowadziła niezwykle barwne i pełne pasji życie. Zawodowo była fotografką w Modzie Polskiej, obracała się w kręgu artystycznym i dużo podróżowała. Studiowała scenografię w łódzkiej filmówce oraz fotografię w Centralnej Agencji Fotograficznej. Zawsze była ciekawa świata – mówi po włosku, francusku, węgiersku.
Pani Teresa nie założyła własnej rodziny. Ma siostrzenicę, która mieszka daleko, dlatego większość czasu spędza sama. Niestety, z powodu problemów zdrowotnych stała się więźniem czterech ścian i boi się wychodzić z domu. Obecność, życzliwość i wsparcie wolontariuszki ze Stowarzyszenia dodały jej odwagi. Pierwszy spacer po długiej przerwie był dla niej niezwykle poruszającym wydarzeniem. Popłakała się ze szczęścia, mówiąc, że był to jeden z najpiękniejszych dni w jej życiu.